Ο Μήτσος ζούσε στην Αγγλία πάνω από το εστιατόριό του μαζί με τον αγαπημένο του σκύλο τον Σταύρο για συντροφιά. Μία μέρα ο Σταύρος πέθανε και ο Μήτσος πήγε στον τοπικό παπά και του είπε: «Πάτερ, ο σκύλος μου ο Σταύρος πέθανε. Θα μπορούσατε να κάνετε ένα τρισάγιο για το καημένο το ζωντανό; τον είχα σα γιό μου.»
Ο πάτερ Νίκος έγνεψε αρνητικά: «φοβάμαι πως όχι. Δεν τελούμε λειτουργίες για ζώα στην εκκλησία. Αλλά υπάρχει μία Αγγλικανική εκκλησία στο επόμενο τετράγωνο. Θεός ξέρει σε τι πιστεύουν αυτοί. Ίσως να κάνουν κάτι για τον σκύλο σου.»
Ο Μήτσος είπε: «θα πάω αμέσως, πάτερ. Λέτε £5.000 να αρκούν ως δωρεά για τη λειτουργία;»
Οπότε ο πάτερ Νίκος αναφώνησε: «Κύριε ελέησον! Βρε μήτσο, γιατί δε λες τόση ώρα πως ο σκύλος ήταν ελληνορθόδοξος;»
